Evidentemente, non. Foi un acto no que principalmente participaron mulleres, pero houbo homes que leron e entre o público asistente. As profesoras, pero tamén as alumnas do San Narciso tiveron a palabra:
A muller non gañou gratuitamente os lugares que hoxe en día ocupa e polos que segue loitando. Aínda que parezan frases feitas, o Día Internacional da Muller reivindica e recoñece os dereitos das mulleres traballadoras a partir dun feito tráxico que custou a vida de case un centenar e medio de obreiras téxtiles, un 8 de marzo a principios do século pasado. Máis dun século despois, o Día da Muller continúa inspirando poemas que pechan profundas mensaxes en defensa dos dereitos do mal chamado sexo débil.
O 8 de marzo é unha data de reivindicación do papel da muller na sociedade. Unha data recoñecida pola ONU na que se pretende reivindicar a presenza da muller en plano de igualdade co home. Mais para acadar este obxectivo queda aínda moito que facer, moito polo que traballar na casa, na escola… Dende todos os ámbitos da nosa sociedade compre poñer en valor o traballo da muller, compre poñer en valor á Muller!
Non deixes
que te aniquilen,
nin que decidan
ou pensen por ti.
O cotián
xa non enche.
Necesitas respirar,
Necesitas fuxir.
Hai un mundo
aí fóra,
esperándote, muller.
Non ves que non queda tempo?
Este tren non se demora.
Apura a vida, muller.
Hoxe poder ser
o teu día,
o sol saíu para ti.
A aventura
de espertar,
de facer o que queiras.
Comeza a batalla.
Rompe a cuncha.
Que saia a loitadora.
E vive, muller.
Mira, toca,
goza, grita…
Sinte e soña.
A túa vida é só túa.
Experimenta.
( Asun Estévez de “Pel de Muller”)
Para ti, mujer abnegada, mujer trabajadora
para ti, va hoy esta flor y mi canción.
para ti, dulce, tenaz y sacrificada luchadora,
para ti, todo mi respeto y toda mi admiración.
Los diarios nos mencionan a mujeres famosas.
¡Nombres grabados a fuego y oro en la historia.
Cantan loas a sus logros, a sus grandes cosas,
nos hablan de sus virtudes y de sus memorias.
Pero yo quiero cantarte a ti, silenciosa luchadora,
que te levantas la primera, al atisbar los rayos del sol.
Mujer de mil nombres, de mil caras, de mil horas,
compañera en la lucha y con tiempo aún para el amor.
A ti, que día tras día vas al hospital, a la oficina,
al campo, a la fábrica, a la calle, al mundo a remar.
A ti, que aunque llegas a casa extenuada, rendida,
todavía guardas una sonrisa y reservas para amar.
me viene este canto de lo más profundo de la vida,
acumulado estaba el homenaje a tan maravilloso ser.
Muchos versos había escrito, pero a ti te lo debía.
Madre, hermanm esposa, hija, compañera...mujer.
(letra dunha canción de Julio Pavanetti Gutiérrez)
Antano cando o mundo era novo, non había máis ca nubes. Sobre as nubes estaba o ceo, e debaixo das nubes, o mar. era un mundo de nubes e ondas.
An tano, cando o mundo aínda era novo, non había que muxir as vacas ou que darlles de comerás pitas. Dalgún xeito, os animais amañábanse ben. Aquilo durou moito tempo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario