Outro texto para un Día da Poesía con Lara Dopazo

 *A arca de Noe veu á miña casa un día

con todos os seus animais e levoume con ela

 

ás mañás, mentres os animais tolean
gastamos o tempo en buscar civilizacións antigas
anegadas nos encoros que nós mesmas construímos
nos muros de contención das cortes que nunca
gardarán os animais tolos desta aldea

nos muros de contención
das cortes que só nos conteñen a nós

os días de frío procuramos durmir dentro
deixar que o vento enrede no pelo
para erguer pola mañá a cabeza do chan
e mirarnos calvas nos espellos dos pulsos. esa

é a nosa medida da beleza

desexámonos co corpo sucio
co corpo sen lavar, enlamado, chovido
desde a primeira vez que non tiñamos onde pasar a noite
e nadamos durante horas polos charcos negros da cidade.
nós eramos daquela un pouco forasteiras
un algo máis inocentes do que agora

estábamos cheas de barro, ata dentro dos ollos
e cando fomos quitar a roupa miramos tanta beleza
que non podíamos máis que chorar
e esfregar a cara para que non doese
a luminosidade daquela imaxe.
nunca aprendemos a querernos
pero iso pouco importaba se non podíamos
evitar a devastación que nos producía o tempo.
se non podíamos arrastrar os nosos libros alá onde iamos

apenas podiamos arrastrarnos a nós propias

rabuñamos as partes internas do corpo polas silvas
onde vai menos calor
onde nos confundimos con insectos de ollos grandes
e cornos e codias negras e veráns infinitos

co corpo sucio chegamos ata o outono
como se non soubésemos del.
co corpo sucio mergullamos a cabeza no mar
e esquecemos o noso nome, mentres o mar.
co corpo sucio perdemos o norte
e non sabemos volver a casa durante días.
preguntamos polo camiño aos máis vellos do lugar
que agardan apostados nas portas dos bares
cun puro entre os dentes

perdemos o sentido do decoro por baixo do corpo sucio

as noites do verán pasan amodo
aínda que as máis das veces pensemos o contrario.
na pedra as horas rabuñan a parte anterior das pernas
como nós rabuñamos a parte anterior das pernas nas silvas.
no monte, o tempo trepa unha por unha todas as árbores.
cae a noite cando aínda é día. ceamos
landras e piñas aínda fechadas e fentos. ceamos
vacalouras mortas que atopamos ao pé dos matos

somos dúas pero somos case un exército
ás veces somos tres
ou outros números que nunca aprendemos a contar.
todas cos corpos sucios. os diversos corpos
que carrexamos para as diversas ocasións.
todos igual de sucios

o malo de non ter insomnio é que non sempre estamos espertas
o bo do insomnio é que cantamos e bailamos en vez de durmir

pola mañá adoezo de amor porque estou soa
co meu corpo cheo de terra.
pola mañá parece que durmín no tobo dunha toupa
ou na cova cos lobos.
pero é que hai veces que si paso a noite cos lobos

hai noites que son eu o lobo

entón pola mañá buscamos aldeas anegadas por encoros
e aproveitamos a forza das correntes para nos lavar un pouco.
os animais, fóra dos muros, tolean

sentímonos desexadas por esa tolemia
que camiña á espreita ao noso redor
que nos lanza presadas de terra desde o alto dos penedos

sentímonos sucias se o mar está lonxe
pero esquecemos igual o noso nome

Poema recollido na antoloxía No seu despregar (Apiario, 2017)